Vinolia is een sprookje dat spontaan opwelde. De schrijfster van Vinolia heeft een moeilijke jeugd achter de rug. Eigenlijk niet meer gewenst door haar moeder, die weliswaar heel religieus was, maar niet in staat was een wezenlijk contact met haar dochter op te bouwen, groeide ze op met overweldigende gevoelens van eenzaamheid. Ze begreep niets van haar eigen vrouwelijkheid en had geen voorbeeld gehad. Door het gebrek aan opvang verdrong ze de problemen, werkte keihard en stond dag en nacht voor iedereen klaar. Zo voelde ze zich nog enigszins van waarde, en ze leek het leven aan te kunnen. Tot ze instortte.
Ze was toen getrouwd en moeder van drie kinderen. Het hechte gezin en het goede huwelijk leken geen aanleiding voor de crisis, die lag dieper. Jarenlang heeft ze gevochten om de oude pijn te verwerken en uit die crisis te komen. Ze spaarde zichzelf daarbij niet. In dat proces, waarin ze veel droomde, spontane tekeningen maakte en therapie volgde, groeide de drang om een sprookje te schrijven. Een eigen sprookje waarin ze in beelden haar eigen verwerkingsproces beschreef. Niet klinisch of logisch, maar verhalend en beeldend. Het schrijven van dit verhaal heeft veel bijgedragen tot haar genezing. Veel mensen hebben zich in dit sprookje herkend en voor hen werd werken met dit sprookje eveneens een stap naar genezing.
Ludy Hoogeveen heeft inmiddels al meer dan tien jaar een bloeiende therapeutische praktijk waarin ze met haar menselijkheid, haar warmte en haar diepe inzichten in menselijke problemen veel cliënten heeft kunnen helpen.